بزرگنمايي:

وقتی یک ملت، خود را در قالب بسیج تعریف کند، ضریب امنیت ملی تا بالاترین حد ممکن افزایش می‌یابد. در این صورت، دشمن با یک نهاد یا گروه خاص روبرو نیست.
بیانات اخیر رهبر معظم انقلاب اسلامی، بازخوانی عمیق و هوشمندانه‌ای از همان خط اصیل و تمدنی امام خمینی(ره) بود. ایشان بار دیگر بر این مفهوم کلیدی تأکید کردند که «بسیج، نهادی محدود به کارت و لباس نیست، بلکه یک حقیقت فرانهادی و یک روح جمعی است.» این تشریح، در امتداد همان منطق راهبردی «اتحاد مقدس» قرار دارد و پیامی راهبردی به ملت و دشمنان است.

وقتی رهبر انقلاب تأکید می‌کنند که هر کارگر، مهندس، دانشجو، پزشک و هر شهروندی که در مسیر اقتدار ملی گام برمی‌دارد، یک «بسیجی» است، در حقیقت دارند بسیج را به «معیار غیرت و مسئولیت‌پذیری ملی» ارتقا می‌دهند. این نگاه، بسیج را از یک ساختار سازمانی صرف، به یک هویت زنده و فراگیر تبدیل می‌کند. در این خوانش، بسیج یعنی ملتِ ایستاده؛ یعنی اراده‌ی جمعی یک ملت که بر سر اصولش معامله نمی‌کند. این همان نیرویی است که نه با تحریم می‌شکند، نه با تهدید می‌لغزد و نه با جنگ روایت، شکست می‌خورد.

این بازتعریف، تنها یک سخنرانی تشریفاتی نبود؛ یک «آرایش جدید در میدان» است. وقتی یک ملت، خود را در قالب بسیج تعریف کند، ضریب امنیت ملی تا بالاترین حد ممکن افزایش می‌یابد. در این صورت، دشمن با یک نهاد یا گروه خاص روبرو نیست، بلکه با «کل ملتِ سازمان‌یافته» مواجه است. این، دقیقاً همان تعریف حقیقی «اتحاد مقدس» است که دشمن را در بن‌بست استراتژیک قرار می‌دهد.

این نگاه، تکمیل‌کننده قطعات پازلی است که رهبری سال‌هاست در بیانات خود ترسیم کرده‌اند: از «جنگ، جنگ اراده‌ها» گرفته تا «تبیین به مثابه جهاد» و «مسئولیت همگانی در حفظ پرچم انقلاب». این بیانات، نقشه‌ای راهبردی برای امروز است؛ نقشه‌ای که معنای بسیجی بودن را از شکل و ظاهر به قلب و عمل مردم منتقل می‌کند.

اما تأثیر این هویت بسیجی، تنها به مرزهای ایران محدود نمی‌شود. رهبری با اشاره به اینکه «حمایت از مقاومت، محصول فرهنگ بسیج است»، حلقه بعدی این منظومه را روشن کردند. مقاومت، ثمره عینی روح بسیجی است. اگر بسیج، روح جمعی یک ملت ایستاده است، مقاومت، تجلی عملی آن روح در میدان‌های سخت از غزه و لبنان تا یمن و عراق است.

امروز فرهنگ بسیج، به یک «مدل جهانی» تبدیل شده است. وقتی رهبری به بسیج عمومی در ونزوئلا اشاره می‌کنند، نشان می‌دهند که این الگو، از مرزهای ایران فراتر رفته و به ستون فقرات مقاومت جهانی در برابر استکبار تبدیل شده است. این نگاه به دشمن می‌فهماند که با یک شبکه چندلایه اجتماعی روبروست؛ شبکه‌ای که هسته مرکزی آن ایران است، اما شاخه‌هایش در سراسر جهان ریشه دوانده است.

سخن اخیر رهبری، تنها یک بیانیه تاریخی نبود؛ یک «اعلام وضعیت» بود. پیام آن روشن است: مقاومت، دیگر فقط یک جریان نظامی یا سیاسی نیست؛ یک عصر جدید است؛ عصری که با بسیج آغاز شد و امروز پرچم آن در جغرافیای وسیعی از جهان برافراشته شده است. این نگاه، آینده‌ای را ترسیم می‌کند که در آن، اراده ملت‌های آگاه، سرنوشت جهان را رقم خواهد زد.