چاپ

سید فرهاد حسینی در یادداشتی به مناسبت سالروز وحدت حوزه و دانشگاه بر تشکیل هیئت های پژوهشی مشترک حوزویان و دانشگاهیان آبیک برای حل آسیب های اجتماعی، محیط زیست و توسعه پایدار تاکید و پیشنهاداتی در حوزه فعالیت‌های فرهنگی و اجتماعی مشترک ارائه نمود.

وحدت حوزه و دانشگاه، به عنوان یک آرمان کلیدی در اندیشه‌ی نظام جمهوری اسلامی ایران، پیوند دو نهاد تأثیرگذارِ علمی و دینی کشور را هدف گرفته است. این ایده نه صرفاً به معنای ادغام فیزیکی، بلکه در جست‌وجوی ایجاد همکاری عمیق، گفت‌وگوی مستمر و تعامل سازنده بین عقلانیت نوین دانشگاهی و معارف نقلی و عقلی حوزوی است. تحقق این وحدت می‌تواند منجر به شکل‌گیری تمدنی نوین اسلامی شود که هم از دستاوردهای علم جهانی بهره می‌برد و هم بر مبانی هویت و ارزش‌های خود استوار است.

مزایای وحدت حوزه و دانشگاه
1. تلفیق دانش روز با حکمت دینی: ایجاد تعامل بین علوم تجربی و انسانی با معارف اسلامی، باعث تولید دانشی متعادل و پاسخگو به نیازهای جامعه می‌شود.
2. تقویت هویت فرهنگی‑علمی: این همگرایی از تقلید صرف از علوم غربی جلوگیری کرده و الگویی بومی برای پیشرفت فراهم می‌کند.
3. کارآمدی در حل مسائل جامعه: ترکیب نگاه نقادانهٔ دانشگاهی با بینش ارزشی حوزوی، راه‌حل‌های جامع‌تری برای چالش‌های اجتماعی ارائه می‌دهد.

مؤلفه‌های تحقق وحدت حوزه و دانشگاه
1. گفتمان مشترک: ایجاد فضای دائمی گفت‌وگو بین اندیشمندان دو نهاد، با برگزاری نشست‌ها و پروژه‌های مشترک.
2. برنامه‌ریزی آموزشی یکپارچه: طراحی واحدهای درسی مشترک، دوره‌های تلفیقی و تسهیل تحصیل دوطرفه.
3. نهادهای رابط: تشکیل شوراهای هماهنگی با مأموریت طراحی و پیگیری برنامه‌های مشترک.
4. تولید علم مبتنی بر جهان‌بینی اسلامی: تشویق به پژوهش‌های بینارشته‌ای با محوریت مسائل واقعی جامعه.
5. حمایت سیاستی و مالی: پشتیبانی نهادهای حاکمیتی از طریق تصویب قوانین و تأمین منابع لازم.

پیشنهادات در حوزه آموزش و پژوهش مشترک
حوزه‌ علمیه ، روحانیون و دانشگاه‌های شهرستان آبیک می‌توانند با طراحی و اجرای برنامه‌های آموزشی مشترک، گام مؤثری در جهت تقویت وحدت نظری و عملی بردارند. ایجاد «کارگاه‌های بینارشته‌ای» با موضوعاتی مانند اخلاق حرفه‌ای، علوم انسانی‌اسلامی و فناوری‌های نوین، امکان تبادل تجربه بین طلاب و دانشجویان را فراهم می‌آورد. همچنین، تشکیل «هیئت‌های مشترک پژوهشی» برای مطالعه مسائل بومی و منطقه‌ای (مانند آسیب‌های اجتماعی، محیط زیست یا توسعه پایدار) با رویکردی ترکیبی از دیدگاه‌های دینی و علمی، می‌تواند به تولید دانش کاربردی و تقویت نقش اجتماعی این نهادها بینجامد. برگزاری سمینارهای سالانه با حضور اساتید دو طرف و انتشار نشریات مشترک نیز فضای گفت‌وگو و هم‌افزایی را نهادینه خواهد کرد.

پیشنهادات در حوزه فعالیت‌های فرهنگی و اجتماعی مشترک
در عرصه فرهنگی و اجتماعی، حوزه و دانشگاه آبیک می‌توانند با محوریت «مسئولیت‌پذیری اجتماعی» پروژه‌های مشترکی را طراحی و اجرا کنند. راه‌اندازی «کمیته‌های مشترک خدمت‌رسانی» برای ارائه خدمات آموزشی، فرهنگی و مشاوره‌ای به مناطق محروم شهرستان، هم‌بستگی عملی بین نسل جوان تحصیل کرده را افزایش می‌دهد. همچنین، ایجاد «باشگاه‌های گفت‌وگوی علمی-دینی» با موضوعات روز جامعه جوانان، فضایی منطقی و عاری از شبهات برای تبادل آراء فراهم می‌کند. توسعه «پروژه‌های مشترک رسانه‌ای» مانند تولید پادکست، مستند یا مطالب تبلیغی پیرامون ارزش‌های مشترک اخلاقی و علمی، نیز می‌تواند پیوند این دو قشر را در عرصه عمومی تقویت کرده و الگوی عملی از همکاری حوزه و دانشگاه را به نمایش بگذارد.